Memorial Day (28 mei) is het startshot voor het officieuze zomer BBQ seizoen, lopende tot Labor Day (3 september) met als absolute hoogtepunt the 4th of July. Het menu bestaat op zo'n hoogdagen uit Hamburgers en/of Hot Dogs en Corn-on-the-cob en als goed ingeburgerde buitenlander ga je daar natuurlijk niet moeilijk over doen. Natuurlijk een paar pintjes (Stella!, geen Bud voor mij) erbij om alles door te spoelen en Mark is weeral in zijn sas. Verder hebben we het vrij rustig gehouden tijdens een van onze weinige lange weekends hier. Normaal gaan we al eens ergens naartoe, maar onze Mattias is niet de gemakkelijkste, 4 uur stil zitten op de vlieger (Hawaii) of in den auto (LA, San Diego, Yosemite) zit er niet in met da gastje. Dus hebben we thuis maar genoten van het goede weer, met de kinderen naar de speeltuin met vriendjes.
Onze Mattias is ondertussen verjaard, 1 jaar al, dat gaat toch vlug met zo'n klein mannen. 1 jaar worden is hier altijd een serieus event, groot feest etc, maar daar doen we niet aan mee, ik denk toch niet dat hij er zich iets van zal 
Zaterdag dit weekend was het weer van hut-naar-her, 's morgens naar San Mateo Central Park waar er een vanalles was te doen voor de kinderen; luchtkastelen, voetballen, optredens etc. Allemaal om de vette amerikanen van hunne zetel te krijgen. Je kon ook vanalles laten testen dus heb ik mijn bloeddruk en cholesterol laten meten. Mijn bloeddruk ging nog wel, maar de verpleegster die me de resultaten van mijn cholesterol voorlas was niet mals. Ik probeerde nog wel te counteren met "ik heb net 'toevallig' een vet ontbijt gehad" maar het mocht niet baten, het was veeeel te slecht om van dat ene omellete met spek en worst te komen. Carine (die een PhD heeft in die materie) sloeg bijna achterover en ik denk dat ik voorlopig mijn laatste Hot Dog, Hamburger of Stella heb gehad.
Die namiddag moesten we naar een afscheidsfeest van enkele belgische vrienden die terug naar Belgie verhuizen (na 12 jaar US, er is nog hoop Ma!). Ze hadden er Hoegaarden van het vat, iets wat blijkbaar bijna niet meer te krijgen is in Belgie, dus ik moest er wel een of twee proeven en ik heb ook van een worstje gebeten maar ik heb me serieus ingehouden na de shock van die morgen. 't Zal een lang, hongerig en dorstig BBQ seizoen worden vrees ik.
Uw man vanbinnen,
Mark.
Na 5 jaar heb ik me eindelijk op een typische amerikaanse traditie gestort: Poker Night. Vorige vrijdag was het zover, met 16 venten, allemaal wanhopig op zoek naar een uitvlucht om het huis uit te mogen. De vader van een vriendin van ons Elise, Todd, had me uitgenodigd bij een vriend van hem die regelmatig een tournooitje opzet. Allemaal Poker kenners, en ik, nooit gespeeld, wel veel gezien op TV (poker is hier razend populair en je kan er miljoenen me verdienen). De regels van poker zijn vrij simpel, de ranking van de kaart-handen is net hetzelfde als bij Yatzhee, de strategy is een beetje zoals bij sjokken; liegt-ie of liegt-ie niet?
De variant die wij spelen (en die het meest populair is) noemt No-Limit Texas Hold'em. (De "No-Limit" betekent dat je op elk moment al je geld ("All In") kan inzetten, en dus verliezen.) De inzet was $40/persoon, daar kreeg je dan $2000 chips voor, je speelt totdat je al je chips verloren hebt of totdat je alle chips van iedereen in je bezit hebt. De pot zou worden verdeeld over de top 5, eerste plaats $260 (40% van de pot)! Ik had 1 tip gekregen van Todd: begin rustig en wacht op een goede hand zodat je niet na 5 minuten "All In" gaat en naar huis kan. En dat was mijn strategy, zolang mogelijk meegaan met het peleton en zien waar ik zou uitkomen.
Aangezien we met zoveel waren, starten we met 2 tafels van 8. Ik werd geflankeerd door 2 krasse knarren, de rest van het deelnemersveld was allemaal van rond mijn leeftijd. Na een uurtje spelen was het nog allemaal gelijkopgaand en mijn afwachtende strategy werkte want ik zat nog altijd mee te doen. Het probleem met afwachten is dat meespelen alsmaar duurder wordt, per ronde zijn er namelijk 2 spelers die moeten inzetten, de zogenaamde "Blinds" (small and big Blinds), en die blinds gaan elke 15 minuten omhoog. We begonnen aan $25/$50, maar na een uur zaten we al aan $200/$400. Dat wordt natuurlijk gedaan om te vermijden dat iedereen afwachtend speelt, zoals ik aan het doen was. Dus toen ik eindelijk eens een goede hand kreeg (Full House!), ging ik ervoor: "I Raise $1000" riep ik, precies of ik er nog $5000 achteraan ging gooien als het moest. Ik kan je verzekeren, mijn hart ging tekeer alsof mijn leven ervan af hing. Wie had dat gedacht dat een stom kaartspel zoveel emoties kon oproepen. En ondertussen moet je je voordoen alsof er niets aan de hand is. Iedereen die na jouw moeten wedden bekijkt je van top tot teen om een "tell" te zien. Ik probeerde elke beweging en oogcontact te vermijden. Zelfs als ze me iets vroegen probeerde ik niet te antwoorden, die mannen horen, rieken en zien paniek vanop 10 meter. Niemand durfde mee te gaan en ik collecteerde gewoon wat er al in de pot zat, daar kon ik nog wel even mee verder spelen. Maar de volgende hand had ik weeral een Full House, ongehoord is dat. En ik ging er weer voor. Natuurlijk was iedereen nu niet meer zo terughoudend, die dachten natuurlijk dat ik hun eens even van hun centen ginf weg-bluffen, en deze keer gingen er een paar "suckers" mee. De volgende kaart (turn) deed ik het wat minder aan, altijd een teken van zwakte in Poker, en dus vielen ze me aan van alle kanten, "I raise", "I raise" etc. Toen het terug bij mij kwam zei ik "I re-Raise", en dat is dan weer een teken van "I got you guys", ik heb je in mijn val gelokt, en jullie zijn er allemaal ingestonken. Op dat moment wordt er niet meer ge-raised meestal, maar aangezien ze al zoveel geld in de pot hebben zitten, en ze waarschijnlijk denken dat ze toch nog een kans maken, callen ze. Toen ik hun de Full House liet zien konden ze er niet echt mee lachen. En vanaf toen had ik hun respect verdiend, schouderklopjes allom.
In cruise mode haalde ik de laatste 8 en werden de 2 tafels gecombineerd. En wat bleek; ik had de meeste chips! Dat is vrij belangrijk omdat je dan iedereen kan coveren (als zij "All In" gaan kan ik meegaan, moest ik verliezien kan ik gewoon doorspelen) en natuurlijk is er ook het psychologische voordeel, je kan een beetje de Bully uithangen, potten stelen etc., dat had ik op TV gezien. Vanaf toen begon ik zeer agressief te spelen en 1 voor 1 schakelde ik de rest uit, totdat we nog met 6 waren. Alleen de top-5 werd uitbetaald dus moest er nog eentje verdwijnen ("We're on The Bubble"). Dat liet ik aan iemand anders over en toen waren we nog met 5: "We're in the money".
Ik dacht, screw this, ik ga ervoor en begon weer agressiever te spelen en plotseling waren we nog met 2. "Heads-up play" brengt weer een heel andere dimensie met zich mee, meer strategy, de Blinds waren toen $1500/$3000 dus er zit zowieso $4500 in de pot en de "hands" die je moet spelen hebben meestal een veel lagere ranking. Ik had 4-5 maal zoveel chips als mijn tegenstander, Chris, hij mompelde "This is going to be difficult." en ik antwoorde, "Yeah, for you." De scene was gezet, iedereen stond rond te tafel en de eerste kaarten werden gedeeld. Chris ging onmiddellijk All In en aangezien me dat niet zoveel ging kosten gin ik mee. Hij won de hand en verdubbelde zijn chip stack ("Double Up"). 2 All Ins later had hij evenveel chips als mij: so much for domination. "The Belgian Bomber" leek eraan voor de moeite. Maar ik kreeg me daar toch een paar goede handen en ging "slow" spelen. Aangezien ik agressief was heel de avond dacht Chris dat ik niks had en hij begon chips in te pot te gooien. Ik won de helft van zijn chips en ik was weer in mijn dominante positie.
Toen ik een A-K gedeeld kreeg ging ik All In. Chris had A-6 en ging onmiddellijk mee, In met al zijn chips. Dit was het dan, als ik de hand win, win ik het tournooi. De flop levert niks op, de turn een A en de river een 10, ik win met een paar A's en een K kicker. Ik kon het niet geloven, Chris bleef maar staren naar de kaarten, die kon het ook niet geloven; verloren van een amateurke. Jongens was me dat stresserend, en plezant tegelijkertijd.
Het eerste wat ik dacht was, hoe kan je dit spel spelen als er miljoenen op tafel liggen, ik kreeg bijna een attack voor $260. Ze hebben me op de lijst gezet voor het volgende tournooi maar ik weet niet of ze me nu nog gaan uitnodigen ;-). Als ze hun gled terug willen verdienen zullen ze wel moeten.
Uw man vanbinnen,
Mark.
Zoals J opmerkt in zijn commentaar op mijn vorige post, dat valt nog niet mee elke week een verhaal uit de mouwen schudden. 't Is niet dat ik niks meemaak hier, maar het is niet allemaal even interessant of relevant. bvb. vorige week pinten gaan pakken in 't stad (helaas gene voetbal Jan) maar wat moet ik daar over schrijven ... ik was (een beetje) zat, mijnen trein stop gemist op de terugweg met als gevolg dat ik een uur heb moeten wandelen tot thuis, geen sleutels bij dus heel het huis wakker moeten maken, allemaal niks nieuws dus. Het is hier niet echt zoveel anders dan thuis ... of toch?
Nu ik eraan denk, toen ik pas naar hier kwam dacht ik daar wel even anders over. De taal was niet zo'n probleem na 5 jaar Engeland en het weer is 10x beter, maar het was natuurlijk niet Lommel of Belgie (of Engeland). Wat ik me nog heel goed herinner van die tijd was de schrik om ge-"sued" te worden voor vanalles en nogwat. De verhalen zijn wel gekend denk ik: vrouw sued McDonalds voor x miljoenen omdat de hete koffie haar mond had verbrand of man sued Philips omdat zijn hond ontplofte in de microgolf en in de handleiding stond dat niet als dusdanig aangegeven (nu wel dus!). Dat kan je hier dus ook als individu overkomen, bvb als je kinderen iets laten rondslingeren in de voortuin en de postbode valt erover en breekt zijne nek dan heb je het spek aan uw benen. Die advokaten maken U op staande voet arm. Een auto ongeval met gewonden is altijd prullen. En ik was dus als de dood de eerste paar maanden dat ik een of andere stomiteit zou begaan die me al mijn spaarcenten zou kosten: Thierry Botsen failliet in USA! En dat was ik nu compleet vergeten na al die jaren tot ik er nu aan dacht se. Om U maar een idee te geven van hoe we ons allemaal aanpassen aan onze omgeving.
Een ander voorbeeld is dat als je hier nog maar je kop een winkel binnensteekt er iemand vraagt: "Can I help you with something sir?". Dat vond ik on-ge-loofelijk irritant in het begin, ik dacht altijd dat die me iets wilden aansmeren dat ik niet moest hebben. Totdat ik ontdekte dat je gewoon kan antwoorden "No thanks." soms gevolgd door "I'm just browsing." Dat is dus een echte amerikaanse gewoonte waar je ... gewoon moet aan worden. Die willen je dus echt gewoon helpen. En als je dan hulp nodig hebt, krijg je die onmiddellijk. Ik ben daar nu zo aan gewend dat als ik een belgische winkel binnenstap en ik moet daar 10 minuten staan te koekeloeren totdat er iemand nog maar hallo zegt dan word ik zot, dat ben ik net meer gewoon. De klant is koning zeggen ze dan in Belgie, maar dat is complete Bullshit, hier ben je koning als klant.
Hoe langer ik hier ben, hoe meer ik die vreemde gewoontes als gewoon zie, ik vraag me af wanneer ik niet meer terug kan, dat alles hier gewoner is dan thuis?
Uw man vanbinnen,
Mark
Ik bezoek regelmatig een van de grote electronica zaken om me te vergapen aan de HDTVs en andere gadgets. Meestal koop ik niks omdat ik niet echt iets nodig heb (zeer on-amerikaans!) maar soms moet ik me toch inhouden.
Zaterdagavond - ik ga als de kinderen slapen, anders is er niks aan - was het weer zover tijdens een van mijn tochten naar Best Buy. Ik was al naar de uitgang aan het zoeken toen mijn oog viel op een XBox 360 met een soort guitaar ernaast. "Sweet Child of Mine" van "Guns & Roses" bleirde uit de speakers en na 2 minuten gapen begreep ik eindelijk dat die guitaar aan de XBox was gekoppeld en een soort van input apparaat was voor een spel genaamd "Guitar Hero II".
Stom dacht ik, wie gaat er nu op zijn eentje guitaar spelen voor de TV. En hoe zou dat dan wel werken? Even proberen dan maar, al was het maar om te bewijzen hoe belachelijk ik er zou uitzien. De guitaar heeft 5 knoppen aan de hals in plaats van snaren en een soort hendeltje waar je normaal aan de snaren plukt, de combinatie van de juiste ingedrukte knop(pen) en terzelfdertijd dat hendeltje naar beneden drukken geeft dan een noot. De noot die je moet spelen wordt op het scherm getoont (op dezelfde manier als "Dance Revolution" je toont hoe je moet dansen, en als je ooit iemand op Dance Revolution aan het werk hebt gezien, weet je ook meteen hoe belachelijk je er uitziet).
Even vlug rondgegeken om zeker te zijn dat niemand mij zag, vlug de guitaar gepakt en enkele selecties later ... de eerste noten van "Sweet Child of Mine". Nou dat viel niet mee de eerste 2 minuten (respect voor Thierry and Co!) maar dan kom je in het ritme en eenmaal als je door hebt hoe de controls werken ... omg! Na 5 minuten had ik al geen oog meer voor wat er rond mij gebeurde en stond ik als een idioot op die guitaar te rammen, Jimmy Hendrix zou trots op me geweest zijn. Eindelijk kon ik al mijn ervaring uit mijn +10 jarige carriere als Air Guitarist benuten. Toen de solo eraan kwam zat ik al op mijn knieen, ik probeerde de knoppen in te drukken met mijn tanden maar dat lukte niet zo goed. Dit was niet belachelijk, dit was fantastisch! Mijn score moedigde me alleen maar meer aan ... dat moet beter kunnen. "Hart Shaped Box" van Nirvana maar eens proberen. Na 10 minuten begon ik al flink te zweten en ging de trui uit, nog maar eens G&R dan, dat was toch iets intenser.
Ondertussen had er zich een klein groepje puisterige tieners gevormd rond mij, net buiten mijn gezichtsveld (dat nu nog maar 32 inch groot was, de grote van het scherm van de TV waar ik op aan het spelen was). Toen ik even pauseerde om op adem te komen werd ik me ineens weer gewaar van mijn omgeving. Ik draaide me even om ... uit hun open mond kwamen geen woorden, maar dat was niet echt nodig om weten wat ze dachten.
Nu weet ik dus waarom je dit alleen doet voor de TV ... thuis. Ik ben afgedropen zonder XBox, maar als ik me er een aanschaf zal het zijn om thuis de Guitar Hero uit te hangen.
Uw man vanbinnen,
Mark.
Dag allemaal en welkom bij de eerst post op mijn spiksplinternieuwe Blog.
Na enkele jaren afwezigheid heb ik dan eindelijk besloten om de serie "Het San Francisco Sneppeke" verder te zetten via dit medium. Makkelijker voor mij om up-to-date te houden en voor jullie om te mijden als je niet geinteresseerd bent. De bedoeling is om minstens een maal per week een post toe te voegen met wat we die week allemaal mee gemaakt hebben en af en toe mijn persoonlijke mening te verkondigen over politieke, sociale, economische of zelfs persoonlijke situaties die zich hier afspelen in de VS.
Veel lees plezier.
Uw man vanbinnen,
Mark.
