Living in America

Zoals J opmerkt in zijn commentaar op mijn vorige post, dat valt nog niet mee elke week een verhaal uit de mouwen schudden. 't Is niet dat ik niks meemaak hier, maar het is niet allemaal even interessant of relevant. bvb. vorige week pinten gaan pakken in 't stad (helaas gene voetbal Jan) maar wat moet ik daar over schrijven ... ik was (een beetje) zat, mijnen trein stop gemist op de terugweg met als gevolg dat ik een uur heb moeten wandelen tot thuis, geen sleutels bij dus heel het huis wakker moeten maken, allemaal niks nieuws dus. Het is hier niet echt zoveel anders dan thuis ... of toch?

Nu ik eraan denk, toen ik pas naar hier kwam dacht ik daar wel even anders over. De taal was niet zo'n probleem na 5 jaar Engeland en het weer is 10x beter, maar het was natuurlijk niet Lommel of Belgie (of Engeland). Wat ik me nog heel goed herinner van die tijd was de schrik om ge-"sued" te worden voor vanalles en nogwat. De verhalen zijn wel gekend denk ik: vrouw sued McDonalds voor x miljoenen omdat de hete koffie haar mond had verbrand of man sued Philips omdat zijn hond ontplofte in de microgolf en in de handleiding stond dat niet als dusdanig aangegeven (nu wel dus!). Dat kan je hier dus ook als individu overkomen, bvb als je kinderen iets laten rondslingeren in de voortuin en de postbode valt erover en breekt zijne nek dan heb je het spek aan uw benen. Die advokaten maken U op staande voet arm. Een auto ongeval met gewonden is altijd prullen. En ik was dus als de dood de eerste paar maanden dat ik een of andere stomiteit zou begaan die me al mijn spaarcenten zou kosten: Thierry Botsen failliet in USA! En dat was ik nu compleet vergeten na al die jaren tot ik er nu aan dacht se. Om U maar een idee te geven van hoe we ons allemaal aanpassen aan onze omgeving.

Een ander voorbeeld is dat als je hier nog maar je kop een winkel binnensteekt er iemand vraagt: "Can I help you with something sir?". Dat vond ik on-ge-loofelijk irritant in het begin, ik dacht altijd dat die me iets wilden aansmeren dat ik niet moest hebben. Totdat ik ontdekte dat je gewoon kan antwoorden "No thanks." soms gevolgd door "I'm just browsing." Dat is dus een echte amerikaanse gewoonte waar je ... gewoon moet aan worden. Die willen je dus echt gewoon helpen. En als je dan hulp nodig hebt, krijg je die onmiddellijk. Ik ben daar nu zo aan gewend dat als ik een belgische winkel binnenstap en ik moet daar 10 minuten staan te koekeloeren totdat er iemand nog maar hallo zegt dan word ik zot, dat ben ik net meer gewoon. De klant is koning zeggen ze dan in Belgie, maar dat is complete Bullshit, hier ben je koning als klant.

Hoe langer ik hier ben, hoe meer ik die vreemde gewoontes als gewoon zie, ik vraag me af wanneer ik niet meer terug kan, dat alles hier gewoner is dan thuis?

Uw man vanbinnen,
Mark